Na początku lutego opisywałam na moim fanpage KLIK powody, które sprawiły, że zaczęłam fotografować dzieci... Zdarzają się jednak odstępstwa od normy, nagła wena, kiedy to chcę pofocić kogoś, kto będzie miał pełną świadomość ze stania przed obiektywem.

Niezmiernie mi miło, kiedy ktoś dzwoni do mnie z innej miejscowości, ktoś zupełnie obcy i umawia się na sesję, bo polecono mnie itp itd..
To sprawia, że rosnę najwyżej jak się da! (chociaż, należałoby już przestać)
Tak było i w tym przypadku, kiedy zawitałam przed obiektywem prześliczną Wiktorię.
Dziewczynka już ma warunki i mogłaby mieć fajną karierę w przyszłości, jeśli tylko zechce :)

 Nie dodaję tu wszystkiego po kolei, ale komputer przypomniał o kolejnym folderze z końca sierpnia '15. Te dzieciaki od samego początku mi towarzyszą. Często można ich także zobaczyć na moim fanpage'u i muszę przyznać, że to już jako tacy ulubieńcy. Tworząc posta zorientowałam się niestety, że pogubiło się sporo zdjęć, głównie Nikolki, i zapewne gdzieś są pochowane, ale nie dałam rady ich teraz znaleźć.
Co myślicie?

Wracam na blogspota. Wreszcie doprowadziłam wszystko do porządku i postanowiłam, że będę tu publikować sesje, ponieważ na fanpage'u można znaleźć jedynie pojedyncze zajawki. Nie zacznę od aktualnych sesji, tylko od tych starszych, aby również na blogu można było zauważyć mały progres w fotografii. Ta sesja odbyła się w maju 2015 roku i powiem Wam, że mam do niej spory sentyment.

Zapisała się bowiem w mojej pamięci jako jedna z pierwszych w których zaczęłam poważnie eksperymentować z kolorami i kreować swój, jako taki styl zdjęć.
Czarno-białe ujęcia zostawiłam dla ukazania najprawdziwszych i najsilniejszych emocji,
a dla reszty zarezerwowałam moje ukochane kolory.
Do teraz się śmieję, że moja osoba pozostaje w sferze minimalistycznych czerni i bieli, a moje zdjęcia pokazują moje "żywsze" oblicze.
To była także sesja, w której starałam się wykorzystać mojego Heliosa i to właśnie te ujęcia uważam za najlepsze. Jest tu co prawda wiele błędów w obróbce, które na dzień dzisiejszy bym poprawiła, ale to właśnie jest w nich najlepsze i dzięki temu widać, jak dużo byłam w stanie zmienić przez prawie rok.